دلتنگی های آدمی را باد ترانه می خواند

رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد

و هر دانه برفی به اشکی نریخته می ماند

سکوت سرشاز از سخنان ناگفته ست

 اعتراف به عشق های نهان و شگفتیهای بر زبان نیامده

در این سکوت حقیقت ما نهفته است

حقیقت تو و من

برای تو خویش

 چشمانی آرزو می کنم

که چراغ ها و نشانه ها را در ظلماتمان ببیند

گوشی که صدا ها و نشانه را در بیهوشیمان بشنود

برای تو و خویش

روحی که این همه را در خود گیرد و بپذیرد ،

و زبانی که در صداقت خود ما را از خاموشی خویش بیرون کشد و بگذارد از آن چیزها که در بندمان کشیده است سخن بگویم  .

                           ( کاست سکوت سرشار از ناگفتها ) با صدای شادروان احمد شاملو